Deze tekst is geschreven door Stefan de Wal voor Willem.

Pa,

Wat ik me vooral zal blijven herinner zijn de vakanties naar België . Elk jaar weer bouwden we de grote Mercedes bus om tot camper. Tegen de achterwand werd een stapelbed opgebouwd, elke keer van hetzelfde hout. En elk jaar weer moest er van dat hout toch weer wat afgezaagd worden, zelf na jaren van gebruik. Ook heb je de achterwand van de voorcabine willen halveren, dit deed je met een enorme haakse slijper. Deze glipte uit je handen en zorgde voor een flinke jaap in je knie. Kijk zei je, je kan de botten zien. De dokter wilde nog wel hechten onder voorwaarde dat je absolute rust nam. Je zei braaf ja, maar uiteraard trok je je daar niets van aan  en zat je ’s middags weer in de wachtkamer van dezelfde dokter omdat je door je vinger had geboord.

Dat je niet alleen in de vakantie brokken maakte bewees je toen ik op de wc zat en boven me de gloeilamp zag knipperen voor een paar seconden waarna de stoppen sprongen en alles donker werd. Ik hoorde een harde schreeuw en rende erheen. Daar zag ik je staan met je haren recht overeind en een zaag in je handen die doormidden was. Je had een kabel doorgezaagd waar nog stroom op stond.

Na de scheiding tussen mama en jij zijn we nog wel eens op pad gegaan om te gaan winkelen voor meubels in veels te dure designer winkeltjes in Amsterdam, ook met koninginnedag nam je Susan en mij mee naar Amsterdam langs alle kraampjes. of we gingen naar het vogeleiland of de IJssel toe om daar foto’s te maken aangezien fotografie toen je hobby was.

Je kwam ook een nieuwe vrouw tegen waar je ook mee ging trouwen. Helaas werd ze naar een jaar het land uitgezet door de vreemdelingenpolitie. In de jaren erna ging het al snel berg afwaarts met je en kwam je zelfs terecht bij je moeder omdat je geen onderdak of wat dan ook had. Daar had je veels ups en downs. Gelukkig waren daar Karin en Louis die jou en moeder constant hebben geholpen. Daar is ook ons contact door omstandigheden onherstelbaar beschadigd. Ik kon daar tot op zekere hoogte wel mee leven. Het gaf me de nodige rust in mijn eigen leven met mijn gezin. Maar nu dat je er niet meer bent besef ik nu dat dat ook nooit meer zal veranderen en dat doet toch wel pijn. Ik zal je, ondanks  alles toch  gaan missen.

Rust zacht,
Stefan

Wij hebben de volgende nummers laten draaien tijdens de dienst :

,